મુખ્ય સામગ્રી પર જાઓ

એક દિવસનો સંઘર્ષ: અંધકારમાંથી પ્રકાશ તરફની સફર

જીવનમાં ક્યારેક એવા ક્ષણો આવે છે જ્યારે મનનો અંધકાર અને નિરાશાની વાદળછાયા એટલા ભારે લાગે છે કે માનવી પોતાને એકલુ અને બળહીન અનુભવવાનો લાગે છે. આ મારી એક એવી જ વ્યક્તિગત વાર્તા છે, જે એ દિવસની છે જ્યારે હું depressionની ગહિરમાં હતો અને મારું મન મરવાની વિચારધારા તરફ ઝુકતું હતું.

આજનો દિવસ – નિરાશાની શરૂઆત

સવારથી જ મન ઉદાસ અને શૂન્યતા થી ભરેલું હતું. ઘરેથી નોકરી પર જવાની ભૂલ કરવાને બદલે, હું નોકરીના સ્થળે પણ પહોંચી શક્યો નહિ. આ અસહ્ય લાગણીઓ વચ્ચે હું ATM પરથી થોડા પૈસા ઉપાડી એક બસમાં બેસી ગયો. બસમાં બેસતા જ, મેં મારી બાઈક છોડીને એક અનામી બેસક પર બેઠો, જ્યાં મારા મનની અવ્યક્ત ઉથલપાથલ થતી રહી.

આંતરિક સંઘર્ષ અને સ્વતંત્રતા

તે સમયે મારું મન એવો મારો પ્રત્યેક પલ અંધકારમાં ડૂબતા હતું. હું મારો ફોન સ્વીચ ઓફ કરી, SIM કાર્ડ કાઢી ફેંકી દીધું અને બસના સ્ટેન્ડ પર ઉભો રહ્યો. બેસક, બસ અને રસ્તા પરની ચાલતી જીંદગીને જોતા મારા મનમાં એક અતુલનીય શૂન્યતા છા ગઈ.

બસમાં ફરતાં-ફરતાં, જ્યારે હું દ્વારકા પહોંચ્યો, ત્યારે સાંજની ઠંડી અને અજાણ્યા રસ્તા વચ્ચે એકાંતની લાગણી ફરી ઊભી થઈ. ઘરમાં શું બન્યું હશે તે વિચારતાં, મનની ઉધરસ અને દુ:ખ સાથે મારો સંઘર્ષ વધુ તેજ થઈ ગયો.

આશાની કિરણ અને નવો આરંભ

જ્યાં જયાં મારું મન પથરાઈ ગયું, ત્યાં મારા જીવનમાં થોડું શાંત અને સહારો આપનારા લોકોનો સંપર્ક થયો. દ્વારકા બજારમાં, એક એવા સારા માનસની મળણી થઈ જેણે મારી દુ:ખની વાતોને સાંભળી અને મને સહારો આપ્યો. એ સંવાદ અને સહકારથી મારા મનના અંધકારમાં થોડો પ્રકાશ ઝળક્યો.

થોડા દિવસો પછી, હું ફરી થી નવું SIM કાઢી, નવી વસ્ત્રો ખરીદી અને મારી જીવનશૈલીમાં બદલાવ લાવ્યો. મારા અણજાણ્યા નંબર પરથી મારી પત્ની સાથે સંપર્ક થવાથી મારો મન અને શ્વાસમાં શાંતિ ફરીથી આવી. એ ક્ષણોએ મને સમજાવ્યું કે જીવનના અવગણવા છતાં સહારો મેળવવો, લાગણીઓને વ્યક્ત કરવી અને વિશ્વાસુઓ સાથે વાત કરવી કેટલુ મહત્વનું છે.

શીખ – સહકાર અને વાતચીતની શક્તિ

મારા આ સંઘર્ષપૂર્ણ દિવસની વાર્તા આપણને એ સમજાવે છે કે જ્યારે જીવનમાં નિરાશા અને depressionનો તોફાન આવે, ત્યારે આપણને એકલા પડવાનો નહીં, પણ નજીકના અને વિશ્વાસુ લોકોની મદદ લેવી જોઈએ. વાતચીત, સહારો અને પ્રેમ ભરી લાગણીઓ આપણા મનના અંધકારને દૂર કરી શકે છે અને નવો આરંભ આપે છે.

આ વાર્તા માત્ર મારા જીવનનો એક અનુભવ નથી, પરંતુ તે એ દરેક વ્યક્તિ માટે પ્રેરણાસ્ત્રોત બની શકે છે, જે પોતાના અંતરમાં ચાલતી નકારાત્મકતા સામે લડાઈ કરે છે. જો તમે પણ જીવનની આ મુશ્કેલ ઘડિયાળમાં અટકી જાઓ, તો કૃપા કરીને કોઈ નજીકના, વિશ્વાસુ વ્યક્તિ સાથે વાત કરો – કેમકે ક્યારેક સહારો મેળવવો, જીવવા માટેનું સૌથી મોટું પગલું બની જાય છે.


ટિપ્પણીઓ

આ બ્લૉગ પરની લોકપ્રિય પોસ્ટ્સ

યાદોની ગલીઓ માં મીત્રતા 🎉🎁

યાદોની ગલીઓ માં મીત્રતા 🎉🎁 આજે મારું બાળપણનું અજાણતું સાથી, અનિલનો જન્મદિવસ છે! 🥳 જ્યારે અમે નાના હતા, ત્યારે સાથે કરેલી શરારતો યાદ આવે છે ને હસી પડું છું! 😆 એ મારો બે વર્ષ મોટો દોસ્ત, જે હંમેશા મારા માટે એક ગાઈડ જેવો રહ્યો.

The Transient Life: Navigating a Whirlwind of Schools and Cities

Growing up in a village, the idea of changing schools was synonymous with changing my entire world. It wasn't just a shift in classrooms; it was a complete overhaul of my life – new cities, new hostels, new friends, new foods, new habits, and the heart-wrenching act of leaving it all behind when it was time to move again. My first seven years of schooling were rooted in the familiarity of my village, a comforting routine of home-cooked meals and familiar faces. But then, the winds of change blew, and I found myself venturing into a new town, leaving the warmth of my family behind. The initial experience was a rude awakening. I landed in an ashram-like school, a stark contrast to the nurturing environment I was used to. It felt less like a place of learning and more like a work camp. Daily chores replaced study time, and the pressure to finish every morsel of food, coupled with the daunting task of self-laundry, left me feeling overwhelmed and unprepared. The crowded classrooms mean...

એક ખરાબ અનુભવ – ફ્રોડ જોબની લાલચ

જીવન ક્યારેક એવા પાઠ શીખવાડી જાય છે જે આપણું સંપૂર્ણ દૃષ્ટિકોણ બદલાવી નાખે. એ દિવસ મારા માટે એ જ પ્રકારનો અનુભવ હતો – એક એવો જેણે મારી ભવિષ્યની આશાઓને એક ઝટકેમાં તોડી નાંખી.